Adı neydi hiç bilmedim sevgili.. Aşk mıydı, heves miydi, çekim kuvveti miydi… Ama bittiği belli sevgili.. Aşk bitmiş, tutku baki… Gözlerindeki hınzırlığı, dudağındaki şeytanca gülümsemeyi hala görüyorum da ilgiyi, sevgiyi, aşkı ayıklayamıyorum içinden…Yazın yanımdaki adam yok artık. Günde on onbeş kere atılan mesajlar yok, napıyorsun diye sormak için 3-5 kere aramalar yok… Şimdi geriye mesajın ne olduğunu unutmuş, ben aradığımda dahi nasıl olduğumu ne yaptığımı merak etmeyen bir adam var…
Kendimde bu hakkı görsem, mail yazmak yerine kapris yapardım sana, trip atardım ilgi çekmek için… Ama görmüyorum…
Biliyorum ki birinin kuyruğu diğerininkine değmeyen kırk tilki dolanıyor beyninde… Biliyorum ki hayatın kalabalık, zor, kaygılı…
Biliyorum ki sen kendi içinde boğuluyorsun zaten…
Gidiyorum ben sevgili… Gitmenin güzeli en sessiz olanıdır.. Çıkarken ardından kapattığın kapıyı çıt çıkarmadan kapattığın halidir en makbul olan… Sevgilinin gidişini, sen gittikten çok sonra fark ettiğidir…
Bir şey demeden gidivermek…Ama en zoru da o sevgili… İnsanoğlu işte hep haber verir gidişini..”Ben gidiyorum” der…
Ya sen bir şey demeden gittin çok önce ama ben yeni farkettim gittiğini, ya da… Ya da sen hiç gelmedin mi sevgili?
Ben gidiyorum…
Görüşürüz sevgili 🙂
Yorum Yok