Hayat ayrılıktan ibaret sanki… Ve “Seni Seviyorum” demek, ilk söylendiğinde bambaşka…
Hayat ya Eylül ya da Haziran… Ortası yok ki… Ya çok mutlu insan, ya çok mutsuz…
Eylül’ü yaşıyorum şimdi iliklerime kadar… Ayrılığın rüzgarı öyle bir esti ki… Savurdu iki yana sevenleri. Buz gibi esti. Her şey bitti, her şeyi silip süpürdü rüzgar…
Masamın üzerinde bir resim… Simsiyah bir ağaç, ağaçtan güç alan bir kız ve rengarenk bir gökyüzü… Gözü ufukta bekliyor şimdi gideni… Esiyor ayrılığın rüzgarı, kulağındaysa rüzgarın hüzün dolu sesi…
Hayat ayrılıktan ibaret sanki… Ve “Seni Seviyorum” demek, ilk söylendiğinde bambaşka…
Hayat ya Eylül ya da Haziran… Ortası yok ki… Ya çok gülüyor insan, ya çok ağlıyor…
Haziran’ı da yaşayacağım belki dolu dolu… Güneşin sıcağı kanımda dolaşacak tüm vücudumu… Sevinçler silecek bir anda kederleri… Belki…
Ama ben Eylül’ü yaşıyorum şimdi… Gözüm ufukta bekliyorum gideni… Geleceksin değil mi?
Yorum Yok