Nedendir bilinmez hep geceleri alıyorum kalemi elime! Sesler susuyor, ışıklar sönüyor ve yalnızlık çöküyor her yere… İşte o an içim dolu dolu oluyor. Gün boyu biriktirdiğim bütün kelimeler tek tek dökülüyor kalemin ucundan kâğıdın üstüne…

Gece öyle bir büyü ki… Karanlık her şeyi boğuyor. Hüzün sarıyor etrafımı. Mum yakmadıkça göremiyor insan en yakınını bile… Gece bile bazen iyi davranıyor bize ve ayı yolluyor umut olsun diye…

Gündüzleri hiç düşünmeyiz değil mi bir kibritin kısacık alevine muhtaç kalabileceğimizi… Hiç ihtiyaç duymayız bir kaç saniyelik aydınlığa…

Sevgilerimizi de bir kibrit alevi kadar kısa yaşıyoruz bu yüzden. Çabucak tüketiveriyoruz! Hep güneş doğsun istiyor ve hiç emek vermiyoruz sevgilere… Elimizi uzatıp da bir mum yakmak zor geliyor bize…

Kelebek ömrü kadar sürüyor sevgilerimiz. Ama bir kelebek kadar bile emek vermiyoruz sevgilere! O narin, o küçük kelebek bile topu topu bir günlük ömrü için mücadele ediyor kozanın içinde! Çıkmak için çırpınıp duruyor, belki de saatlerce…

Unutuyoruz manzarasını izlediğimiz bu şehirde bir gün var olmayacağımızı… Unutuyoruz insanların yokluğumuza ağlayacağını…

On dakika sonra yeni bir gün başlayacak bu şehirde. Çoğu insan yeni güne uykusunda ve yeni günün gelişinden habersiz girecek. Uyandıklarında yepyeni bir sabah göz kırpacak ve güneş gülümseyecek onlara… Kim bilir bir çoğu da unutacak yeni güne merhaba demeyi!

Ne kadar çabuk geçiyor zaman… Yaşlılar hep derler ya :”Bir dikili ağacım yok şu fani dünyada!”, acaba bizim oldu mu geçen onca yıla rağmen!

Hem “Ne kadar çabuk geçiyor zaman” diyoruz, hem de uyuyoruz saatlerce! Bilmiyoruz kullanmayı zamanı!

Sevmek için, sevilmek için, bundan başka vaktin yok, inan buna! Yarın sabah için karar verme artık! Yarın sabah güneşi göremeyebilirsin… Uyanabildiğin her günü iyi değerlendirmeyi öğren artık! Yapabilirsin…

Yaşamalısın bu hayatı! Gülmelisin, ağlamalısın, şarkı söylemelisin içinden geldiğince… Yok ki ağlamak kadar güzel bir şey daha bu dünyada! İçime atarsam göz yaşlarımı, kan ağlar bu defa yüreğim… Acıların en derini bu değil mi?

Her ömür kısa, her ölüm erken oysa… En çok da hayatın tadını alamayanlara!

Yeşiller giymelisin bir an önce! Tabutuna örtecekler, yatacaksın yeşiller içinde… Hadi dostum yaşamayı dene!