Bir gün tek başına…
Bu dört kelimenin altına ne yazılır bilmiyorum. Bir gün tek başına kaldığını fark edenlerin çektiği acının inanılmaz tarifi… Her şey gelebilir bu dört kelimenin sonuna. Herhangi bir şekilde tamamlanıp bir cümle haline getirilebilir bu dört kelime. “Bir gün tek başına kalacağımı hiç tahmin etmezdim.”
Hiç gelmeyecekmiş gibi düşünülen bir yalnızlıktır tek başınalık. Yalnızlara acımanın ardından yanızlık gelir ve kapıdan geri çeviremezsiniz bir türlü. Buyur edersiniz, bir yandan “Benim dünyamda ne işi var acaba?” diye düşünerek. Sonra yalnızlığın şahsınıza geldiğini, bizzat sizi ziyaret ettiğini fark eder ve kabullenirsiniz durumu. Pardon duyamadım,“Bir gün tek başına kalacağımı hiç tahmin etmezdim.” mi dediniz?
Bir gün tek başına…
Kalabalıklaştıkça artan bir yalnızlığın öyküsü… Kendi sesini duyamamakla başlayıp sadece kendi sesini duyabilmekle devam eden bir öykü……
Tek başınalıktan korkan bir insan için en büyük ceza nedir sizce? Tek başına bırakılmak mı?
Sebepsiz yere tek başına kalan o kadar çok insan tanıyorum ki… Hem de yalnız olduğunun bile farkında olmayan… Kalabalığın gürültüsüne kendini kaptırıp da kendi sesinin çıkmadığını bile anlamayan… Bir sürü insan…
Tek bir şeyi anlamanızı istiyorum… Siz de herkes gibi yalnız kalacaksınız bir gün… Ve o gün öldüğünüz gün olacak…
Bir gün tek başına kalacaksınız…
Bir gün tek başına…
Tek başına…
not: bu kitabı okuduğum zaman yazmıştım. yıllar olmuş… kesinlikle tavsiye edebileceğim bir kitaptır.. iyi okumalar 🙂
Yorum Yok