“Bugün anladım, beni sevmediğini…
Sadece tanıdık, sana yakın biriyim…”
Rafet el roman söylüyor işte… Ben dinliyorum… Aklımdan yüzlerce şey geçiyor… “Biz artık görüşmeyelim. Yüreğim dayanmayacak bu heyecana” diyorken sen, ben satır aralarında neler olduğunu anlamaya çalışıyorum.
Görüşmeyelim mi? Gerçekten mi? Küçük bir şaka mıydı yaptığın yoksa ateş olmayan yerden duman çıkmaz mıydı?
“İşte şimdi” diyorum kendime. “Bu şakayı ciddiye alıp da hiç aramazsan, 1-0 öndesin. Onurun kırılmayacak. Seni yıkan o olmayacak. Terk edilmeyeceksin…” Ama ya satır aralarında gizli bir şey yoksa sevgilim? Ya yaptığın şaka, gerçekten bir şakaysa?
Bilmiyorum…
“Kızgınım canım ama kendime
Laf anlatamadım şu inatçı gönlüme
Kırgınım canım ama kendime
Sana kapılıp giden şu zavallı kalbime…”
Laf anlatamadım şu inatçı gönlüme
Kırgınım canım ama kendime
Sana kapılıp giden şu zavallı kalbime…”
Gidemem biliyorum… Gerçeğe karşı olasılıkları feda edemem… Terkedilmem gerek… Bir şeyleri değiştiremeyeceğimi bilmem gerek…Sen dururken ben gidemem sevgilim…
“Git ne olur nasıl olsa unuturum
Acılar bana kalsın dünya senin olsun.
Git ne olur nasıl olsa alışırım
Hüzünler bana kalsın mutluluk senin olsun..”
Acılar bana kalsın dünya senin olsun.
Git ne olur nasıl olsa alışırım
Hüzünler bana kalsın mutluluk senin olsun..”
Gideceksen şimdi git… Bir daha bu kadar cesur olamayabilirim… Sana bir daha “Evet gidebilirsin…” diyemeyebilirim…
“Bugün anladım sana ait değilim
Sadece adını bildiğin biriyim.
Bugün anldım Beni sevmediğini
Sonuna geldiğimi herşeyin bittiğini…”
22 Ekim 2009 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok