Şişşşşşşt… Biliyorum “Yine neden bana yazıyorsun?” diyorsun….
Ama dün gece başımı yastığa koyunca ağır bir taş gibi çöktü yüreğime özlemin…Engel olamadım gözümden akan yaşlara… Ben ki soğukkanlılıkla “Gidiyorum” diyen kız, hüngür hüngür ağladı… Sesi duyulmasın diye yorganın altında hıçkırıklara boğuldu… Bitkin düştü sonra sensizlikten bir kez daha… Uyuyakaldı hüznün koynunda. Kaç kez kapına kadar gelip umutsuzlukla gerisin geri döndü yalnızlığına…
Sen gittin ya yaşantımın bir anlamı kalmadı
Sen gittin ya pencereme bir kez güneş doğmadı
Sen gittin ya senden sonra mutluluğum olmadı
Sen gittin ya pencereme bir kez güneş doğmadı
Sen gittin ya senden sonra mutluluğum olmadı
Şimdi Keşke’ler kuşattı etrafımı… Bir şarkı durmadan “Senle geçen günlerimin değerini bilmedim” diye mırıldanıyor…
Sen gittin ya gözlerimde yaşlar bir an dinmedi
Sen gittin ya ellerimden resmin bir an düşmedi
Sen gittin ya o gün bu gün inan yüzüm gülmedi
Sen gittin ya ellerimden resmin bir an düşmedi
Sen gittin ya o gün bu gün inan yüzüm gülmedi
Senle geçen günlerimin değerini bilmedim
Sensizim işte. Asla boynuna atılıp, sevgimi haykıramayacağım… Yapamayacak olduğunu bilmek daha da bir kıskaca sokuyor insanı.. Daha da bir sessizleştiriyor… Şarkıda söylediği gibi özledim teninin kokusunu, sımsıcak nefesini, sohbetini, o sesini özledim….
Hayıflanmak koyuyor insana… Yaşananlara dönüp bakınca insan, “Daha çok sarılabilirdim ona… Daha çok söyleyebilirdim sevdiğimi…” deyip duruyor insan. Öyle boş yaşıyoruz ki hayatı, ne yanımızdakinin kıymetini biliyoruz, ne de yaşadıklarımızdan ders alıyoruz… Ama işte insan olmak da bu demek belki…
İyi ki okumayacaksın bunları… İyi ki göndermiyorum sana bu mektupları… Durmadan tekrara düşen bu eski sevgiliyi izlemek zor gelirdi sana da…
Kısacası yine seni özledim sevgili… Yine seni özledim…
11 Şubat 2010 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok