Ortada hayatlar var...
Ortada gerçekler...
İnsanların doğruları var...
Birinden diğerine değişen doğrular...
Herkesin kendi doğrusundan yola
çıkarak oluşturduğu fikirleri var...
Bu fikirler dahilinde eleştirme
hakkı olduğunu düşündüğü başkaları var...
Seyircisi olduğum bu düzene zaman zaman
oyuncu olarak katıldığım olmadı değil.
Eleştirmişliğim, doğrularımın göreceliğini unuttuğum,
en iyiyi ben biliyorum sandığım zamanlarım oldu.
Olmadı değil...
Ama yaralamadım hiç.
Çok söyledim, çok anlattım ama hiç niyetimi bozmadım...
Unuttum ben...
İnsan yaralamayı...
Doğru bildiğimi dayatmayı...
Gördüm ki tüm doğrularım gün gelip
yanlış oluyor kendi gözümde bile...
Körü körüne bağlandığım felsefelerimi
yaktığımda anladım her şeyin değiştiğini...
Doğruların yalana, yalanların doğruya döndüğünü...
Aşkların nefret, nefretlerin aşka dönüştüğünü...
Şimdi susuyorum...
İzlemek daha kolay oynamaktan.
Kabullenmek daha kolay direnmekten.
"Sesim çıkmıyor doğru...
ama bağırsam kime ne faydası var?"
İçinden gelene güvenmek gerek...
Kendine güvenmek gerek... Ama...
“Bedelli mutluluklar düzeninde,
yüreğe güvenmek değil kolay…”
23 Kasım 2009 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok