Balkondaydım.
Buz gibiydi hava, deli gibi yağmur yağıyordu İstanbul’a. Damlalar pıt pıt düşüyordu balkonun soğuk mermerine. Baktım mermere, içim biraz daha soğudu. Titredim. Babam geldi aklıma…
Babam, yağmurda, soğuk bir mermerin altında…
Ürperdim. Tekrar ve tekrar… Hayallerimin her paramparça olduğu an gibi yine babam gelmişti aklıma. Yine kurdum o melun cümleyi: “O olsaydı her şey başka olurdu sanki.”. Bilirdim, o olsaydı yine hayallerim kırılırdı. Yine titrerdim. Soğuk yine içime işlerdi. Olması belki bunları hiç değiştirmezdi. Ama olsaydı gider sarılırdım. “Üşüdüm” derdim, sıkıca sarılırdı. Kim bilir belki de tutup ellerimi, ısıtırdı. Küçükken olduğu gibi… Belki yine yağmur yağardı, yürürdük yağmurda. Sokulurdum iyice, alırdı elimi kendi cebine koyardı eliyle beraber. Kim bilir “O olsaydı…” …
Balkondaydım.
Yukarı baktım. Bulutlar bile karanlıktı. Uçak, seni gördüm o karamsar bulutların arasında. Bu yağmura, fırtınaya, karanlığa rağmen yolunu bulmuştun yine de… Benim yapamadığımı yapıyordun işte. Yola devam ediyordun, duraksamadan. Sessizce fısıldadım: “Uçak, hadi bu gece de babama selam söyle…” Sonra içimden devam ettim: “Sadece selamımı söyle… Gördüğün bu halimi değil. Üzüldüğümü değil. Sakın… Üzülür yoksa…”
Balkondaydım.
Üşümüştüm. Paçalarım ıslanmış, parmaklarım buz kesmişti. Kaçtım… Soğuktan kaloriferin sıcağına, karanlıktan ampulün aydınlığına, yağmurdan evin kuruluğuna kaçtım. Ama elerim bir türlü ısınmadı, içimin titremesi geçmedi, gözümün yaşı dinmedi.
Unutmadan, uçak, babama ağladığımı söylemezsin değil mi?
1 Yorum
bu yazıyı okuduktan sonra o pilotu buldum konuştum sormuş hatta baban ona nasıldı morali bozukmuy du yok demiş yüzü gülüyordu sana selam söylerken sözünü tutmuş uçak ve pilotu