yoktun.

Sen varsın düşüncelerimde… Senin yokluğunda yaşadıklarım var… Vazgeçilmezimdin benim ve ben vazgeçilmezin olduğumu sanıyordum. Oysa sen vazgeçtin…
Dizlerine kapanıp ağlamak istediğim zamanlar oldu. Öyle zamanlar ki ne varlığın yeterdi, ne sözlerin… Ama ne sen vardın, ne de sözlerin….
Sustum… İçime ata ata sustum. Adını ağzıma aldığım an rüzgar esmezdi sanki! Sanki kımıldamazdı tek bir yaprak. Ne güneş tenini ısıtırdı, ne ay aydınlatırdı penceremi. Zordu sensiz hayat, en az seninle zor olduğu kadar…
Eksik miydim, yoksa fazla mı geliyordum kendime, hiç kestiremedim. Hiç anlayamadım neyi, ne zaman, nerde doğru yaptığımı! Bir şekilde yaşıyordum hayatı. Kalabalıklar içindeyken tek başıma, yalnızken bir ordu gibi… Doğrusunu yanlışını anlamakta hep geciksem de hayatın, akıp gidiyordu zaman!

Sussam, kimse konuşmazdı. Konuşsam kimse duymazdı. Bakışlarsa hiç yetmezdi. Ne yana baksam insandı. Görülmeye değer ne vardı?
Vazgeçilmezimdin benim ve ben vazgeçilmezin olduğumu sanıyordum. Oysa sen vazgeçtin…
Dizlerine kapanıp ağlamak istediğim zamanlar oldu. Öyle zamanlar ki ne varlığın yeterdi, ne sözlerin… Ama ne sen vardın, ne de sözlerin…

Sen yoktun…

27 Ağustos 2009 – Şehnaz Baykuş