Yoruldum yalnız basima çırpınıp durdugum bu karanlıkta. Ne bir ışık ne bir ses…
Gözümü kapatsam da acsam da hep aynı manzara var karşımda. Kör bir karanlık. Sağır bir sessizlik. İcimde deli bir uğultu.
Ne dusunecegimi, ne hissedecegimi bilmiyorum. Ne hissetmem gerektiğini de… Bir an hayatımda her şey olması gerektiği gibi gidiyor sanki ama sonra tepetaplak oluyor manzara. Hangisi doğru bilmiyorum. Hislerime bile güvenemiyorum.
Değişik bir insan haline geldim sanki. Okumuyorum. Dinlemiyorum da. Çizmiyor eğlenmiyor gelişmiyorum. Yaptığım; çalışmak sinirlenmek uyumak izlemek ve sürekli basa dönmek.
Nereye kadar?
Neyi değiştirerek normale donmem gerektiği meçhul. Neyin normal olduğu da…
Buyrun bu da oyle bir karalama.
Dipnot: Seni ozledim Arkadasım.
Yorum Yok