Hayatımın büyük çoğunluğunu yalnız hissederek geçirdim. Çocukluğumda babamı kaybettim, ilk gençliğimde annem yastaydı, kardeşim ve bense ona uzak… Gençliğimde akranlarımla denk olmadığımı düşünürdüm. Sanki herkes çok zengin, ben çok fakirdim. Üniversite dönemi başladığında ise umutsuzdum. Hiçbir şey bir hayalperestin umduğu gibi gitmez çünkü. Bölümümü sevmiyordum, derslere çalışmak istemiyordum… Birkaç dönem sonra ise alışkanlık girivermişti devreye. Acaba depresyonda mıyım diye kendimi yokladığım dönemler, her şeyim var diye kendimi mutlu sandığım dönemler oldu.Ama o içten içe beni yiyen yalnzlık duygusu hiç gitmedi.
İş hayatı içimi göstermeden ama kendimi en iyi ifade edrek geçirdiğim zamanlardı. İlk birkaç sene… Şimdi o da benim için yeterli değil.
Hayatımın bu her döneminde yalnızlık duygusunun ben de yarattığı bir arayış vardı. Belki birileri içime dokunur, beni transparanmışım gibi okur, yanımda kalır, yargılamaz, hiç gitmezdi. Arasam belki bulurdum. Aramasam belki o beni bulurdu.İşin enteresan tarafı, bulduğum ve bulunduğum oldu. Yalnızlık hafifledi, ama gitmedi. Her duyduğumda o şarkının sözlerini “Yalnızlık benim eski sevgilim” oldu.
Şimdi hayatım boyunca en mutlu olmam ve en heyecan duymam gerektiği zamanlardayım. Farklı işler peşinde, büyük kararlar eşiğinde… Fakat bir yandan da içimdeki boşluk hala orada. Hani bir rüyada bir yere gittiğinizi bilir hisseder ama neden oraya doğru yol aldığınızı anlamlandıramazsınız ya, öyle. En güzel anlarıma doğru yürüyorum ama sanki bana ait değillermiş gibi… Sanki tüm sevdiklerim beni öksüz bırakmış, kimse yanımda yer almamış, yapayalnızmışım gibi… Herkes kendi hayalleri, umutları, kararları peşinde koşarken, benim yanımda olmayı unutmuş gibi. Lunaparkta annemin elini bırakmış, kaybolmuşum ama kimse kaybolduğumu farketmemiş gibi…
Niye ki?
Kimi yalnız bırakmışım bugüne kadar, kimin sırtını sıvazlamamışım, kiminle beraber mutluluklarını paylaşmamışım? En yakını insana uzak olabilir mi ki ben en yakınlarımın yanında sığıntı gibi hissediyorum kendimi…
Şimdi burada durup derinbir nefes alıyorum, saçmalıyor muyum diye soruyorum kendi kendime, zira kimseye anlatamıyorum ki saçmalıyorsun desin biri…
Yorum Yok